Վարդգես Պետրոսյանի՝ 1963 թվականին հրատարակված պատմվածքների ժողովածուն‚ որը կրում է հիշյալ վերնագիրը‚ հենց սկզբից մտորում‚ նույնիսկ տարակուսանք է առաջացնում: Ինչո՞ւ անավարտ‚ ինչո՞ւ ոչ‚ ասենք‚ «Ամբողջական դիմանկարներ»: Չկա՞ այստեղ արդյոք այն վտանգավոր տատամսոտությունը‚ որն այնպես հատկանշական է իր ասելիքը մինչև վերջ չհստակած և իր խոսքը դեռ ըստ ամենայնի չամբողջացրած այն հեղինակներին‚ որոնք այնուամենայնիվ‚ ընթերցողին ներկայանալու վստահություն են ունենում: Պատասխանելու համար այս հարցադրմանը‚ պետք է գեթ համառոտակի քննությանառնենք «Անավարտ դիմանկարներ» ժողովածուն: