Մարդը միշտ պահելու է հին քաղաքի հիշողությունը եւ ավելի շատ գնահատելու է իր այդ հիշողություն, քան հիշողության առարկան: Քաղաքն անընդհատ վերաձեւում է ու տարբեր մարդկանց հավաքում մի շինության տակ, ու ամեն անգամ իրար կողքի են հանգրվանում այդ տարբեր մարդկանց կիսաբաց լուսամուտները, որոնք նոր հուշերի համար պայմաններ են դառնում: «Եվ քանի որ մարդը չի կարող ապրել թաքուն, ինքն իր մեջ փակված, քանի որ նա միշտ կարիք ունի ուրիշներին պատմելու իր կյանքը, դրա համար էլ նա կռվել է պատերի հետ եւ լուսամուտներ բացել»:

Հավանեք և հետևեք մեզ...